Δευτέρα 29 Αυγούστου 2011

Μεσάνυχτα, η μυσταγωγία της Φύσης

Μεσάνυχτα, ένα ενδιάμεσο. Ένα πέρασμα, το μεγαλύτερο ίσως. Από τη μέρα στη νύχτα. Από τη νύχτα στη μέρα. Μια ιεροτελεστία της Φύσης. Μια μυσταγωγία με καθαρά τελετουργικό χαρακτήρα. Είναι η ώρα που το ρολόι σημαίνει δώδεκα φορές και νιώθει κανείς πως το διαφορετικο πλανάται στην ατμόσφαιρα. Ακόμα και ο αέρας αλλάζει. Γίνεται μέρος της μυσταγωγίας, συνένοχος στην αιωνιότητα. Είναι το ομαλό πέρασμα που προετοιμάζει για όσα θα έρθουν.
Μα πάνω απ' όλα, είναι η ώρα που ακόμα και η πόλη βυθίζεται στη σιγή. Τα φώτα της, φάροι στο σκοτάδι, ίσα να διώχνουν μακριά το φόβο που φωλιάζει στις καρδιές των ανθρώπων της μεγαλούπολης. Το φόβο για το άγνωστο και το διαφορετικό. Γι' αυτό που συχνά θωρούν άσχημο γιατί αρνούνται να γνωρίσουν καλύτερα. Μα η ασχήμια δεν ξέρει να κρυφτεί. Έχει πάντοτε τρόπο και φανερώνεται. Ειδικά αυτή της ψυχής... Πώς να γίνει κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι;

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

To αστεράκι που ήθελε να γίνει άνθρωπος


Χιλιάδες φεγγάρια πριν, τα αστέρια ήταν οντότητες που ζούσαν στον ουρανό. Από ψηλά παρατηρούσαν  όλο περιέργεια τον κόσμο των ανθρώπων και δεν ήταν λίγες οι φορές που εξέφραζαν την απορία τους για τα δεινά που προκαλούσε ο ένας στον άλλον. Για το λόγο αυτό  συχνά έστρεφαν αλλού το βλέμμα τους να μη γίνονται μάρτυρες της δυστυχίας και της μιζέριας.
Ένα αστεράκι όμως, πιο περίεργο από τα άλλα, θέλησε κάποτε να γνωρίσει από κοντά τους ανθρώπους. Το γοήτευε η ανθρώπινη φύση, κι ας είχε ακούσει τόσα  άσχημα από τα υπόλοιπα άστρα του ουρανού. Κάποια είχαν ταξιδέψει στη γη και είχαν πολλά να διηγηθούν για τις ανθρώπινες συνήθειες. Τους έκανε εντύπωση ο χαρακτήρας των ανθρώπων.  Τη μια γελούσαν, την άλλη έκλαιγαν. Πότε ήταν  χαρούμενοι και πότε λυπημένοι. «Δεν είναι ο κόσμος για εμάς» έλεγαν καταλήγοντας.
Μα το αστεράκι επέμενε. Ήθελε  να γνωρίσει τους ανθρώπους.   Έτσι, ένα βράδυ χωρίς δεύτερη σκέψη, έκανε μια βουτιά και έπεσε στη θάλασσα χαράζοντας πίσω του μια μικρή ασημένια γραμμή. Ένα μονοπάτι για να βρει το δρόμο του όταν θελήσει να επιστρέψει, γιατί οι γραμμές που αφήνουν πίσω τους τα αστέρια δεν είναι τυχαίες. Είναι χάρτες για να μπορέσουν κάποτε να επιστρέψουν εκεί όπου ανήκουν, δηλαδή στον ουρανό.

 Πέρασαν μήνες, πέρασαν  χρόνια και  κανείς δεν ήξερε τι απέγινε το αστεράκι. Ώσπου ένα βράδυ που το φεγγάρι έκανε τη βόλτα του στον ουρανό, ένα αστέρι καρφιτσώθηκε στη «μύτη» του.  Ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Έλαμπε παράξενα. Ήταν το αστεράκι. Όλα τα άστρα έτρεξαν να μάθουν για το μεγάλο ταξίδι του. Το αστεράκι  χαμογέλασε.

 «Ο κόσμος των ανθρώπων, χμ... Σε αυτόν τον κόσμο επιβιώνει ό, τι είναι αληθινό. Οτιδήποτε άλλο έχει σαθρά θεμέλια μια μέρα καταρρέει. Υπάρχει πόνος πολύς, μα υπάρχουν και πράγματα που αξίζουν, όπως είναι η φιλία, η αγάπη, ο σεβασμός. Για όλα αυτά, εύχομαι να είχα γεννηθεί άνθρωπος» είπε και σώπασε.
Έμεινε καρφωμένο στην άκρη του φεγγαριού μέχρι που ένα βράδυ βούτηξε ξανά στα νερά της θάλασσας και χάθηκε. Κάποιοι είπαν πως έγινε άνθρωπος, άλλοι αφρός και κάποιοι άλλοι ότι απλώς έσβησε η λάμψη του. Μα το αστεράκι ήταν ευτυχισμένο που μια ψυχή είχε φωλιάσει μέσα του. Ήταν ευτυχισμένο που είχε προλάβει να γευτεί τις χαρές, αλλά και τις λύπες της ανθρώπινης ζωής. 

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

Στη ζωή που δεν είναι δεδομένη... Στη ζωή που οφείλουμε να σεβόμαστε...

Πρωινό Δευτέρας. Ξυπνάς και είσαι γεμάτος ένταση γιατί είναι Δευτέρα και άλλη μια εβδομάδα ξεκινά. Μέχρι να φτάσεις στη δουλειά σου, έχεις καπνίσει αρκετά τσιγάρα στο αυτοκίνητο, έχεις τσσακωθεί με μερικούς οδηγούς στο δρόμο που πετάχτηκαν από το πουθενά μπροστά σου κι ευτυχώς πρόλαβες να πατήσεις φρένο εγκαίρως. Φτάνεις στο γραφείο κι έχεις να αντέξεις έναν απαιτητικό διευθυντή, μια συνάδελφο στην οποία σε εκνευρίζει ακόμα και το βλέμμα της, μερικούς εκνευριστικούς πελάτες... Στο ενδιάμεσο, σε έχουν καλέσει από την τράπεζα για το δάνειο που δεν έχει πληρωθεί κι εσύ αρχίζεις να παραμιλάς που μια ακόμα Δευτέρα ξημέρωσε...  Μια Δευτέρα δεδομένη, που θα ξημερώσει ξανά και ξανά...
Η ζωή φαίνεται δεδομένη, μα δεν είναι. Υπάρχουν χίλιοι λόγοι να στεναχωρηθείς, μικροί ή μεγάλοι.... Μα είσαι καλά, κι αυτό φτάνει για να τα αντιμετωπίσεις όλα! Η ζωή είναι γεμάτη πολύτιμες στιγμές, αρκεί να το καταλάβεις εγκαίρως, προτού αφήσεις τη μιζέρια και τη συνήθεια της καθημερινότητας να σε παρασύρουν. Μεταξύ μας, κι εγώ κάπως έτσι σκέφτομαι για τις Δευτέρες που ξημερώνουν... Τις θεωρώ δεδομένες...
Μα απόψε που μια φίλη ''ταξιδεύει'' για τους ουρανούς δεν μπορώ να μην σκέφτομαι το πολύτιμο δώρο που μου χαρίστηκε και οφείλω να σέβομαι...  Σε εκείνην που ''έφυγε'' νωρίς από κοντά μας... Σε εκείνην που χαμογελούσε μπροστά στα δύσκολα... Στη ζωή που δεν είναι δεδομένη... Στη ζωή που οφείλουμε να σεβόμαστε...