Το φάντασμα των περασμένων Χριστουγέννων...

Kάποτε, όχι πολύ παλιά, ήμουν από εκείνους  που δεν περίμεναν με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα και γενικότερα τις γιορτές. Θεωρούσα υπερβολή όλην αυτήν την ξέφρενη χαρά και τον ενθουσιασμό από τα πλήθη που ξεχνούσαν ό,τι τα απασχολούσε και έβαζαν ένα μόνιμο χαμόγελο χαράς στα χείλη, θαρρείς και το είχες κολλήσει με κόλλα. Τουλάχιστον έναν ολόκληρο μήνα πριν, το μόνο που απασχολούσε τους πάντες ήταν πού θα περάσουν τις γιορτές, τι θα φορέσουν και τι θα μαγειρέψουν ενώ ο στολισμός του σπιτιού τους έπρεπε να είναι ο καλύτερος της γειτονιάς. Δεν είχε καμία σημασία που το 'καλύτερο' τις περισσότερες φορές άγγιζε τα όρια της υπερβολής, θυμίζοντας μιαν άλλη γιορτή...

Σημασία έχει πως όλοι έδειχναν ευτυχισμένοι, ακόμα κι αν στα βάθη της ψυχής του έκρυβε ο καθένας πίκρες, στεναχώριες, θλίψη για όσα δεν έγιναν... Ήταν οι δεκαπέντε μέρες ευδαιμονίας που κάποιοι περίμεναν ακόμα κι όλον τον χρόνο. 

Και ύστερα άλλαξαν οι εποχές... Ήρθαν τα πάνω-κάτω. Ανακαλύψαμε πως ζούσαμε μια πλασματική ευτυχία ή έτσι τουλάχιστον έτσι μας είπαν. Τα πρόσωπα έπαψαν να στολίζονται από χαμόγελα και η καλή διάθεση έπεσε από το ζενίθ στο απόλυτο ναδίρ.

Τα φετινά Χριστούγεννα φαντάζουν αρκετά αδιάφορα σε όλους. Πόσο εύκολο άλλωστε είναι το αντίθετο όταν βλέπεις το μισθό σου να συρρικνώνεται (αν ανήκεις στους τυχερούς κι έχεις ακόμα δουλειά) ή όταν χάνεις την εργασία σου.... Μια βόλτα δε στην αγορά δείχνει το μέγεθος της κρίσης. Στη θέση των αλλοτε στολισμένων κατααστημάτων συναντά κανείς λουκέτα και κούτες στο πάτωμα. Όσοι επιμένουν ακόμα ενάντια στην κρίση, βλέπουν τα καταστήματά τους άδεια...

Κι όμως, μπορούμε και με λιγότερα. Δεν πειράζει που φέτος το καρότσι μας δεν θα είναι τιγκαρισμένο με παιδικά παιχνίδια. Τα παιδιά μας δεν χρειάζονται δέκα κούκλες. Περισσότερο χρειάζονται την αγάπη μας και να μας νιώθουν κοντά τους. Δεν πειράζει ούτε που δεν θα πιούμε δέκα μπουκάλια κρασί από εκείνο το ακριβό και δεν θα μοιάσουμε στους Γάλλους. Δεν πειράζει επίσης που δεν θα περάσουμε τις γιορτές σε κάποιο κοσμικό χιονοδρομικό κέντρο. Θυμάσαι το χωριό μας; Εκείνο που μοιάζει με πόλη-φάντασμα αφού το έχουμε ξεχάσει όλοι;

Τα φετινά Χριστούγεννα, σε αντίθεση με τις άλλες χρονιές, τα περιμένω καιρό τώρα. Όχι γιατί φέτος είναι καλύτερα από πέρσι, αλλά γιατί επιτέλους κατάλαβα πως αξίζει τον κόπο να χαμογελάω. Γιατί επιτέλους κατάλαβα πως ό,τι αξίζει είναι οι στιγμές και για κανέναν λόγο δεν πρέπει να το ξεχνάω. Γιατί, πάνω από όλα, είναι αχαριστία όταν σου δίνεται μια ευκαιρία να χαμογελάσεις να μην το κάνεις...  Καλές γιορτές!