Τσικνοπέμπτη ξανά

Kάθε χρόνο τα ίδια: πού θα φάμε, πού θα πιούμε -στο σπίτι, στον φίλο ή στον κουμπάρο-πώς θα τσικνήσουμε αν βρέχει. Είπαμε, η επαναλήψη είναι η μητέρα της μαθήσεως, αλλά σαν λαός, σε ορισμένα θέματα, το έχουμε παρακάνει. Εννοείται πως όχι επειδή θέλουμε να σωθεί η πολιτιστική μας παραδόση. Εννοείται, πως όχι επειδή γνωρίζουμε την καταγωγή κάθε εθίμου και επιθυμούμε την διατήρησή του, γιατί σαν γνήσιοι πατριώτες αντιλαμβανόμαστε τη σημασία της κληρονομιάς μας.

Φέτος, όμως, τα δεδομένα άλλαξαν. Τα κεφάλια μπήκαν μέσα και κανείς δεν μιλάει για τσίκνισμα, παρά, μόνο, περιπαιχτικά. Κυρίως, για να τονίσει τις άσχημες μέρες που βιώνουμε, πως ο μισθός δεν φτάνει για να αγοραστεί η προβατίνα ή για να διοργανώσουμε άλλη μία από εκείνες τις περιβότητες φιέστες, στις οποίες καλούσαμε όλη τη γειτονιά. Ναι, εκείνες τις συναθροίσεις, όπου η χοληστερίνη έρεε άφθονη, σαν φτηνή μπύρα και θέλαμε, μετά, μια βδομάδα να ξεφουσκώσαμε. 

Θα μου πεις, χαίρεσαι με τη φτώχεια μας; Όχι, δεν χαίρομαι με τη φτώχεια μας. Σκέφτομαι, μόνο, πως αν, και όταν, βγούμε από όλην αυτήν την κατάσταση, ίσως, κάποιοι, γυρίσουμε τα κεφάλια πίσω και δούμε πόσο υπερφίαλοι έχουμε υπάρξει. 

Αλήθεια, τι άλλο είσαι, αν όχι υπερφίαλος, όταν μετράς την ευτυχία σου σε παϊδάκια και προβατίνες;