Παρασκευή πρωί, βολτάρω στην τοπική αγορά. Δεν θέλω να ψωνίσω. Πώς άλλωστε να ψωνίσεις με την τσέπη άδεια ή με την τσέπη να προορίζεται μόνο για τα απαραίτητα της καθημερινότητας; Παρόλα αυτά, μπαίνω σε ένα από τα μαγαζιά όπου συνηθίζω (ή μήπως συνήθιζα) να ψωνίζω για να χαζέψω- να περάσω την ώρα μου.
Πρόκειται για μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση, την οποία δουλεύει ένα ζευγάρι και η κόρη τους, ένα κορίτσι συνομήλικό μου που πάσχει από σύνδρομο Down. Κάποιοι από τους πελάτες εκπλήσσονται βλέποντάς την να τους πλησιάζει για να τους εξυπηρετήσει. Έχω δει την αμηχανία στα πρόσωπα κάποιων, η οποία μεγαλώνει καθώς τη βλέπουν να κινείται με άνεση στο κατάστημα και να τους εξυπηρετεί με απίστευτη ευγένεια, αλλά και με τη διάθεση να πει τη γνώμη της για το αν το ρούχο τους ταιριάζει ή όχι. Η ειλικρίνειά της, ομολογώ πως με εκπλήσσει πολλές φορές. Το ίδιο και των γονιών της, παρότι ξέρουν πως μια αρνητική γνώμη σημαίνει πως δεν θα πουλήσουν.
Τα ρούχα που βρίσκονται κρεμασμένα στις κρεμάστές τους ποικίλουν, όσον αφορά στην ποιότητα. Από μέτρια μέχρι εξαιρετικά. Το κοινό όλων, όμως, είναι οι τιμές τους: χαμηλές, αντικειμενικά χαμηλές. Ξέρεις, από εκείνες που σε προκαλούν ανοιχτά όταν βρεις κάτι που σου αρέσει πολύ.
Έτσι, την πάτησα κι εγώ. Είδα όχι ένα, δύο κομμάτια που μου άρεσαν πολύ (και μην ακούσω κουβέντα για τη γυναικεία φιλάρεσκη φύση). Οι τιμές τους κάτι περισσότερο από καλές. Με προκαλούσαν ανοιχτά να τα αγοράσω. Με τα πολλά, αποφάσισα να αγοράσω μόνο το ένα. Πηγαίνοντας στο ταμείο, είδα ένα βραχιόλι που μου άρεσε εξίσου, αλλά είπα όχι, θα αντισταθώ. Ο ιδιοκτήτης μου χαμογέλασε, μου έκοψε απόδειξη και με χαιρέτησε.
Βέβαια, λίγα μέτρα μακριά, αποφάσισα ότι θέλω και το δεύτερο κομμάτι, οπότε γύρισα να το πάρω. Μπαίνοντας στο μαγαζί, ο ιδιοκτήτης μου χαμογέλασε, έβαλε το δεύτερο ρούχο στην τσάντα, μου έκοψε ξανά απόδειξη και μου έβαλε δώρο στη σακούλα το βραχιόλι που είχα δει.
Συμπέρασμα Νο1: οι μικροί επαγγελματίες μπορούν και κάνουν τη διαφορά. Οφείλουμε να τους στηρίζουμε, αντί να συντελούμε στο κλείσιμό τους με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.
Συμπέρασμα Νο2: όλα έχουν να κάνουν με την ποιότητα του ανθρώπου και τον τρόπο που βλέπει τη ζωή ή αντίστοιχα, τον πελάτη.
Συμπέρασμα Νο3: αν η κοπέλα δεν είχε την τύχη να έχεις γονείς τους ιδιοκτήτες, δύσκολα θα έβρισκε δουλειά, ενώ αποδεικνύει σε καθημερινή βάση πως είναι ισάξιο μέλος της κοινωνίας μας και ως τέτοιο πρέπει να την αντιμετωπίζουμε.
Συμπέρασμα Νο4: μπορεί να επέστρεψα σπίτι μου με 20 ευρώ λιγότερα, όμως παραδέχομαι πως πέρα από την ευθυμία που προκαλεί η αγορά του καινούριου, αισθάνθηκα πληρότητα και ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου