Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

''Δάκρυα από αλάτι'' με τη ματιά της Μαίρης Τσίλη

ΔΑΚΡΥΑ ΑΠΟ ΑΛΑΤΙ μέσα από τα μάτια της Μαίρης Τσίλη (συγγραφέας)

''Τα Δάκρυα από αλάτι'' είναι ένα βιβλίο που είχα τη χαρά και την τιμή να το διαβάσω σε μια εξαιρετικά ιδιαίτερη χρονική περίοδο στη ζωή μου. Και το ερωτεύτηκα. Και αφέθηκα γλυκά στις σελίδες του από τις πρώτες κιόλας λέξεις. Γέμισαν τα μάτια μου με εικόνες και η καρδιά μου και ο νους με μυριάδες συναισθήματα και σκέψεις. Διαβάζοντας, καρδιοχτυπούσα και κρατούσα την καρδιά μου ακόμα και την ανάσα μου πολλές φορές. Η γραφή της Νατάσας, λιτή, ξεκάθαρη, υπέροχη, μονάκριβη και μοναδική. Η περιγραφή όλων μα όλων των χαρακτήρων τόσο ατόφια και ακριβής που ένιωσα ότι είμαι κοντά τους. Όλες οι σκηνές ζωντανές και με πνοή και απίστευτα αρμονικά συνταιριασμένες. Ο έρωτας ειδωμένος κι αποτυπωμένος από την οπτική της αγχωτικής εκείνης "εκλογίκευσης" που την χαράζουν "τα δεν πρέπει", "τα δεν είναι σωστό", "τα τι θα πει ο κόσμος" αλλά και τα γρανάζια από ρεαλισμό της καθημερινότητας και βέβαια ο φόβος της ανθρώπινης καρδιάς για τον επερχόμενο πόνο και το τέλος. Στο Παρίσι δεν ταξίδεψα απλά μα βρέθηκα και περπάτησα παρέα με τη Ζοζεφίνα κάτω από το φεγγαρόφωτο και κάτω από τη βροχή μέσα σε μια ατμόσφαιρα φθινοπωρινή. Μ' άρεσε και θαύμασα τις πινελιές από δάκρυα που περίτεχνα και με σημασία έβαλε η Νατάσα στα κατάλληλα σημεία του βιβλίου. Δάκρυα από έρωτα.. δάκρυα στο πρόσωπο.. δάκρυα της θάλασσας..
Κλείνοντας νιώθω την ανάγκη να ομολογήσω το εξής: Διαβάζοντας την τελευταία σκηνή και την τελευταία φράση στην τελευταία σελίδα, κύλησε αθέλητα ένα δάκρυ από τα δυο μου μάτια. Από ζάχαρη ήταν κι έσμιξε με ένα μπουκέτο κόκκινα τριαντάφυλλα και με τη μελωδία μιας φυσαρμόνικας....
Νατάσα Γκουτζικίδου, υποκλίνομαι στην πένα σου και στη γραφή σου!

Μαίρη Τσίλη

Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013

Νατάσα Γκουτζικίδου – «Το μυστικό των Αλόγων – Η επιστροφή», εκδ. Ελληνική Πρωτοβουλία, 2013 /Ευδοξία Κολυδάκη, δικηγόρος

Η συνέχεια του «Μυστικού των Αλόγων» δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη και πιο συναρπαστική. Όταν η άρτια και ρεαλιστική γραφή, οι ολοζώντανες περιγραφές των τοπίων και του ιπποφορβείου, η αβίαστη αφήγηση, χωρίς τίποτε το περιττό να κουράζει ή να αποπροσανατολίζει τον αναγνώστη, (το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, με δεξιοτεχνία, το ένα κεφάλαιο διαδέχεται το άλλο αρμονικότατα), συνδυάζονται με την εξαιρετική πλοκή, το μεταφυσικό στοιχείο, το μυστήριο, τον έρωτα και την ένταση, που είναι τα κυριότερα στοιχεία του βιβλίου, το αποτέλεσμα είναι έξοχο. Η Νατάσσα Γκουτζικίδου με τον δικό της μοναδικό τρόπο, μας μεταφέρει αυτή τη φορά, μετά από χρόνια, στον ίδιο χώρο, όπου στο πρώτο της βιβλίο εξελίχθηκε η ιστορία της Άννας. Η Άννα εξακολουθεί και παραμένει και στην «Επιστροφή» βασικός χαρακτήρας της ιστορίας, και μάλιστα με καταλυτικό ρόλο, όπως αποδεικνύεται στη συνέχεια. Ωστόσο, το παλιό αρχοντικό δεν φαίνεται να έχει αποκαλύψει όλα τα μυστικά του, η παρουσία δε, μίας νέας κοπέλας, θα είναι το έναυσμα, η αφορμή και ο λόγος να δημιουργηθεί εκ νέου μυστηριώδης ατμόσφαιρα σε αυτό, αφού η Νεφέλη, δοκιμάζεται ως προς τις δικές της ψυχικές αντοχές, με την αλλαγή της ζωής της. Δεν θα είναι εύκολη η διαδρομή της Νεφέλης από τα σκοτάδια στο φως, ούτε η αποτίναξη τόσων αρνητικών, συσσωρευμένων από έτη, συναισθημάτων. Πολύ περισσότερο που η ίδια, άθελα της ;;, ή κινούμενη από το υποσυνείδητο ;;, «αντιλαμβάνεται» το αθέατο, πασχίζει να το κατανοήσει και να το αποδεχθεί, όπως και να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που της μεταφέρουν τα όνειρά της. Γεγονότα τραγικά, ανεξήγητα, προκαλούν έντονη δυσαρμονία στο νέο της περιβάλλον, την ταράζουν, της ανατρέπουν τις ισορροπίες που πίστεψε πως είχε βρει, τη θλίβουν, και τη φέρνουν σε απόγνωση. Η αγωνία και η ένταση κορυφώνονται, όταν πλέον γίνεται φανερό, ότι ένας άνθρωπος, μοναχικός, ανασφαλής, ψυχικά διαταραγμένος, εμπαθής, είναι η αιτία για όσα γεγονότα έχουν ήδη συμβεί, τα οποία μοιάζουν αρχικά ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους. Οι αποκαλύψεις διαδέχονται η μία την άλλη, ο κίνδυνος μοιάζει να μην έχει απομακρυνθεί, όμως στο τέλος, τίποτε δεν είναι αρκετό ή ικανό, να εμποδίσει την πραγματικότητα να έλθει στο φως.
Ένα απόσπασμα από το τέλος του βιβλίου, το οποίο μου άρεσε πολύ, είναι χαρακτηριστικό της ποιητικής γραφής, που η Νατάσσα Γκουτζικίδου, μεταχειρίζεται σε κάθε της βιβλίο, αλλά πάντα μας εκπλήσσει με τη δύναμη του γραπτού της λόγου και τα συναισθήματα που δημιουργεί στον αναγνώστη: 
«Είναι οι στιγμές που η μοναξιά βαραίνει τους ώμους. Άλλοτε, τη νιώθεις σαν τραγούδι λυπητερό που ξετυλίγεται αργά μέσα από νότες και στίχους και άλλοτε, σαν κιτρινισμένο φύλλο που ξαπλώνει στη γη, όταν η διαδρομή του φτάσει στο τέλος. Μα η φύση κάποτε αναγεννιέται. Χαράζει τη νέα αυγή με φόντο καταπράσινα φυλλώματα και μαργαρίτες που φυτρώνουν σε μια γη, άλλοτε στέρφα, μα τώρα λουλουδιασμένη. 
Το τέλος της ιστορίας, παρά τις δοκιμασίες, τις δυσκολίες και τις, εξ ανάγκης, ανατροπές στη ζωή των ηρώων, είναι λυτρωτικό και αισιόδοξο, και περιμένει κάθε (νέο) αναγνώστη της «Επιστροφής» να το ανακαλύψει. Εύχομαι τα καλύτερα στη Νατάσα, και στην «Επιστροφή» της, κάθε φορά μας εκπλήσσει ευχάριστα !!!!!!!!!