Ζητείται αγάπη

Κάθε μέρα, ειδικά στις γιορτές, διαβάζεις δεκάδες ιστορίες αγάπης και ανθρωπιάς και συγκινείσαι. Πώς γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν παράφορα, τι έκανε ένας τυχαίος περαστικός για έναν άλλο, πώς παραμέρισαν τις διαφορές τους, κτλ, κτλ και όλα αυτά πασπαλισμένα με ατελείωτους τόνους ωραίων λέξεων και περιγραφών-γαρνιτούρες.

Ενίοτε, στίβες τα χαρτομάντιλα.

Πλήθος τα σχόλια του κόσμου που ζητωκραυγάζει υπέρ αγάπης, πίστεως και πατρίδος.

Εντάξει, παραδέχομαι ότι πού και πού κάποιες ιστορίες συγκινούν κι εμένα.
Ναι, και μετά;
Γίναμε καλύτεροι άνθρωποι;

Τρέξαμε για τον πλησίον μας, κάναμε κάτι για τους αγαπημένους μας; 

Μάλλον, όχι. Απλώς, βάλαμε ξανά τα χαρτομάντιλα στο συρτάρι, σκουπίσαμε προσεχτικά τα δάκρυα να μη φύγει η μάσκαρα από τη θέση της και είπαμε ''όλα καλά''. 

Σάμπως, εμάς αφορά;
Έλα, μωρέ. Δεν βαριέσαι.
Είναι ωραία στον μικρόκοσμο της δήθεν αγάπης μας.
Είναι ωραία να πιστεύεις ότι είσαι τόσο Άνθρωπος που οι άλλοι δεν θα σε κατανοήσουν ποτέ, γιατί εσύ μιλάς μια διαφορετική γλώσσα, ξεχωρίζεις αλλά στην πραγματικότητα είσαι τόσο ίδιος που δεν φαντάζεσαι. Είσαι απλώς ένας ακόμα άνθρωπος που μιλάει για το πόσο πληγωμένος είναι και στην πράξη δεν είσαι θύμα όπως θέλεις να πιστεύεις αλλά ένας ακόμα θύτης που στην πρώτη ευκαιρία κάνεις ακριβώς ό,τι σου έκαναν κάποτε. Ή μήπως δεν σου έκαναν και όλα είναι στο μυαλό σου; Λέω εγώ τώρα...
Αγαπώ σημαίνει μοιράζομαι.
Ανθρωπιά σημαίνει πράξεις, όχι βαθυστόχαστα λόγια. Βγαίνεις έξω και μοιράζεσαι από το λίγο σου με αυτόν που δεν έχει. Δεν περιμένεις να έρθει το πολύ σου για να δώσεις ό,τι σου περισσέψει.
(Κατα)ζητείται αγάπη, τελικά.



.