Δύο είναι καλύτερα από ένα(ς)

Όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι μια ηλικιωμένη γειτόνισσα, να διηγείται σε μας τα κορίτσια την ιστορία της. Κάθε βράδυ, μας έλεγε ακριβώς την ίδια ιστορία, με τα ίδια λόγια.

Όταν ήταν λοιπόν νέα, ερωτεύτηκε ένα παλικάρι με όμορφα, μελαγχολικά μάτια για το οποίο ήταν διατεθειμένη να αλλάξει όλη της τη ζωή, χωρίς να τη νοιάζει ποιος ήταν στο παρελθόν του και τι είχε κάνει.

 Όπως έλεγε, όταν αγαπάς αληθινά δεν σε νοιάζει τίποτα. Κι ενώ εκείνη ξημεροβραδιαζόταν για τον συναντήσει, εκείνος έκανε ελάχιστα πράγματα, ίσως και τίποτα.

Μέχρι που ένα πρωί, μετά από πολύ καιρό και συνειδητοποίησε πως άδικα έχανε τον καιρό της, όχι γιατί εκείνος δεν το άξιζε αλλά γιατί ό,τι είναι μονόπλευρο είναι καταδικασμένο να αποτύχει.

Γιατί όλα τα είδη των σχέσεων χρειάζονται δύο ισότιμους.

Δύο να αγαπάνε, δύο να δίνουν.

Δύο να είναι εκεί.

Ποτέ έναν.