Τα φτερά της πεταλούδας

Θυμάμαι πάντα με γλυκιά νοσταλγία το μάθημα της Έκθεσης, ίσως επειδή θεωρώ πως η καθηγήτρια που είχα με μύησε στον υπέροχο κόσμο της γραφής. Ωστόσο, παραδέχομαι, πως ενώ η γραφή είναι έμπνευση, τα θέματα των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι πάντα τόσο κλισέ που καταντούν ανιαρά μετά την τρίτη φορά που τα συζητάς ή τα αναλύεις (σσ. δεν υπάρχει χειρότερο από την έλλειψη φαντασίας).

Απ’ όλα τα  θέματα περισσότερο απεχθανόμουν τα θέματα που αφορούσαν σε κάποιο ιδανικό, όπως ειρήνη, αγάπη, φιλία και πάει λέγοντας. Κατά την άποψή μου, ως έφηβη τότε αλλά και ως ενήλικη σήμερα, έννοιες όπως οι παραπάνω δεν φυλακίζονται σε γραπτά και λέξεις. 

Είναι σύμβολα. 

Είναι κώδικες επικοινωνίας μεταξύ σκεπτόμενων ανθρώπων.

Ωστόσο, το θέμα που ενεργοποιούσε πάντα τον εσωτερικό μου συναγερμό ήταν η έννοια της ελευθερίας. Άδικα ζητούσε τον ορισμό της η έρμη η Έφη που μας έκανε το μάθημα. Οι πεφωτισμένοι συμμαθητές μου και απόγονοι του Μαρξ έδιναν τους πιο ιδιαίτερους ορισμούς που είχαν ξεπατικώσει από διάφορα βιβλία και ανάθεμα αν καταλάβαιναν τι έλεγαν.

Sorry, η ελευθερία δεν έχει ορισμό. 

Έχει χρώματα και αφυπνά τις αισθήσεις. 

Είναι το κόκκινο του πάθους και της αγάπης. Ο

 καταγάλανος ουρανός ένα πρωί Σαββάτου.

Ο αέρας που φυσά στα μαλλιά σου από το ανοιχτό παράθυρο του αυτοκινήτου.

Το να οδηγάς στην Εθνικό Οδό αργά το βράδυ ακούγοντας το τραγούδι που αγαπάς και να φτιάχνεις εικόνες.

 Είναι ο έρωτας που έχει το χρώμα των ματιών του.

Το πρόσωπό του όταν χαμογελά ή όταν είναι συννεφιασμένο. Είναι ο παφλασμός των κυμάτων και η θαλασσινή αύρα.

Ο γλάρος που δεν φοβάται το κύμα και όλο το κοντοζυγώνει. 

Μην προσπαθήσεις να  κλείσεις   μια ελεύθερη ψυχή σε στεγανά, δεν θα τα καταφέρεις. 

Η ελευθερία γεννιέται και πεθαίνει μέσα μας. 

Ναι, αυτή είναι μια κλισέ πρόταση από το μάθημα της Έκθεσης αλλά από τις λίγες που οφείλουμε στον εαυτό μας να συγκρατήσουμε, γιατί κρύβει στα σπλάχνα της μια μεγάλη αλήθεια.

Αν αφήσεις την ελευθερία να φύγει, εσύ και μόνο εσύ φταις γι' αυτό γιατί ξέχασες να ζεις.

 Ευτυχώς, κάποτε ξυπνάς από το λήθαργο.

Κινδυνεύεις βέβαια να βρεθείς σε ένα νέο κόσμο που έχει προχωρήσει χωρίς εσένα, αλλά ξέρεις κάτι; 

Η «επανένταξη» δεν είναι τόσο δύσκολη, αρκεί ο αέρας της ελευθερίας να φυσά πραγματικά μέσα σου. 

Κλείσε τα μάτια και άσε το φόβο πίσω. 

Η πεταλούδα άλλωστε πάει στο φως κι ας είναι αν την κάψει. 

Εσύ τι προτιμάς να είσαι;